andare a fagiolo

Język włoski powstał po to, by mówić nim o jedzeniu, a Włosi powstali, by jeść i rozmawiać o tym, co jedzą, co jest buono, saporito, squisito.

Nawet jeśli zapatrywania polityczne, poglądy religijne czy filozoficzne Italiano nijak nie przystają do naszych, to i tak znajdziemy z nim wspólny język. Wystarczy, że się go zapyta o gnocchetti sardi lub trenette alla marinara... Natychmiast zaczyna się opowieść na temat wyższości kluseczek sardyńskich nad tymi z Wenecji Euganejskiej. Dostajemy przepis okraszony gestykulacją, wzdychaniem i mlaskaniem, a na koniec przenośnię nawiązującą do jedzenia andro a fagiolo (co w znaczeniu metaforycznym oznacza: Przypadnie Ci do gustu, dosłownie: andare - iść, fagiolo - fasola).

Dla Włocha cena to rzecz święta, więc trzeba uważać, by nie sprofanować przygotowanej przez niego wieczerzy, jak uczyniła to Magdalena podczas naszego pobytu w Neapolu. Do dzisiaj mam przed oczami twarz przerażonego Salvio, który ze ściśniętym sercem patrzył, jak ragazza z Polski bezcześci jego gnocchi, polewając je ketchupem (właściwie to je w nim utopiła).

ps. Polecam książkę Eleny Kostioukovitch pt.: "Sekrety kuchni włoskiej".

che bella coincidenza

Niewłoskiego Paolo poznałam dzięki Włochom.

Na ostatnich zajęciach opowiedziałam historię naszego spotkania mojemu Italiano. Zaczęło się od rozmowy na temat związków Polek z Włochami, a skończyło na opowieści o mojej relazione.
Włoch wysłuchał z uśmiechem na ustach, po czym krzyknął: che bella coincidenza.
Powiedziałam o tym niewłoskiemu Paolo, który skwitował: chyba fatalna pomyłka.
Mogę się zgodzić, jeżeli on będzie tą pomyłką, a ja pięknym zbiegiem okoliczności!
W każdym razie fakt pozostaje faktem - coincidenza była, Włochy były, a teraz jest pizza, którą uwielbiam. Przepis wkrótce (jak tylko zmuszę Paolo, by go podał).

la conversazione

Lubię mówić po włosku. Zwłaszcza, gdy nikt mnie nie słucha! Najpiękniej parlam w snach i kiedy w myślach przeklinam zimno, zaspy, mokre nogawki spodni, katar, spóźniające się autobusy (co ostatnio zdarza się nader często!). Klnę wtedy jak rodowita Włoszka z dziada pradziada, słowa są soczyste i śpiewne, a środkowy palec fruwa jak u Italiano (sam się wyrywa z szarej, skórzanej rękawiczki w stronę kierowców autobusów, które nie przyjeżdżają na czas).
Problem z mówieniem zaczyna się, gdy staje przede mną Italiano vero. Zapominam języka w gębie, słowa ulatują z głowy jak szalone, a ja jestem w stanie tylko się uśmiechać i potakiwać. Przynajmniej przez kilka pierwszych minut.
I tak się zastanawiam, perche? Dlaczego na angielskim zamiast po angielsku mówię po włoski i słowa cisną się na usta bez najmniejszego problemu, ale już na włoskim u Włocha... cisną się i owszem, ale polskie inwektywy pod adresem pamięci i mojego średnio pofałdowanego mózgu (ale tylko na lezione italiana, bo ogólnie uważam, że pofałdowany jest wystarczająco!).
Więc jak to jest, pytam? I wtedy słyszę, jak odpowiada mi mój Italiano: piano, piano Kasia, sara bene.
Piano, piano... tylko, że ja bym chciała adesso, gia, żeby móc porozmawiać z Franco o filozofii Ingardena, przegłosie polskim, fraktalach i stopach procentowych. No, może o stopach jednak niekoniecznie! Ech......